നേരമ്പോക്ക്

എപ്പോഴാണ് വലിയക്ഷരങ്ങള്‍ വ്യാപകമാവുന്നത് എന്റെ കണ്ണില്‍ പതിഞ്ഞെതെന്നറിയില്ല. അത് തിരിച്ചറിയും മുന്‍പ് തന്നെ ഞാനും അതിന് അടിമപ്പെട്ട് തുടങ്ങിയിരുന്നു. ഒരു വാചകത്തിന്റെ തുടക്കത്തിലാണ് അക്ഷരം വ്യത്യസ്ഥമാവുന്നെതെന്ന് അഞ്ചാം ക്ലാസിലെ ഇംഗ്ലീഷ് അദ്ധ്യാപകന്‍ പറഞ്ഞത് ഇതെഴുതുമ്പോള്‍ തികട്ടിവരുന്നെങ്കിലും, സാധാരണ ഓര്‍ക്കാറേയില്ല. പോകെപ്പോകെ എല്ലാ വാചകങ്ങളിലും ചില പ്രത്യേക പദങ്ങളൊഴികെ എല്ലാ വാക്കുകളിലും വലിയക്ഷരം ഉപയോഗിക്കുന്നത് സര്‍വ്വസാധാരണമായി. ഞാന്‍ തന്നെ എഴുതിയ ചില കുറിപ്പുകള്‍ പിന്നീട് വായിക്കുമ്പോള്‍ ഞാനും അതുതന്നെ ചെയ്തിരുക്കുന്നുവല്ലോ എന്നോര്‍ത്ത് അത്ഭുതപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ഒരു വാചകത്തില്‍ പരിപൂര്‍ണ്ണമായും സമത്വം നിലനിന്നിരുന്ന ഒരു കാലമുണ്ടായിരുന്നുവെന്ന് എനിക്കറിയാം. പലപ്പോഴും നിഘണ്ടു തുറന്ന് നോക്കുമ്പോള്‍ വാചകത്തിന്റെ ആദ്യം വരാനുള്ള വാക്കുകളുടെ അടക്കാനാവാത്ത ആഗ്രഹം, താളുകളില്‍ മൂടല്‍മഞ്ഞുപോലെ ഉറഞ്ഞുകൂടുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. തന്റെ ആദ്യാക്ഷരം വലുതാവുമ്പോള്‍ ഒരുപാടു തലയെടുപ്പോടെ വാചകത്തില്‍ അഭിമാനപൂര്‍വ്വം നില്‍ക്കാമെന്ന് അവയ്ക്കറിയാമായിരുന്നു. അല്ലെങ്കിലും നീണ്ടവാചകങ്ങളില്‍ ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടാതെ ഒതുങ്ങിക്കൂടാനായി മാത്രമുണ്ടായ ചില പദങ്ങളുണ്ട്. വായനക്കാരന്‍ തന്നെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കുകപോലുമില്ലെന്ന് അവയ്ക്കറിയാം. അക്ഷരങ്ങളുടെ അനന്തസാദ്ധ്യമായ ചേര്‍ച്ചകളില്‍, എങ്ങനെയൊക്കെയോ പിറന്ന് നിലനില്‍ക്കുന്ന പാഴ്ജന്മങ്ങള്‍. ഒരു വാചകത്തിന്റെ ആദ്യമെത്തുകയെന്നത് അവയ്ക്ക് നേര്‍ത്ത, മോക്ഷച്ചുവയുള്ള തിരിച്ചറിയലുകളായിരുന്നു.

ഇനി അതുമില്ല.